Narratieve Therapie

Effecten van narratieve perspectieven en praktijken op beoefenaar

Je bezig houden met narratieve perspectieven en praktijken heeft niet alleen effecten op de mensen die hulp zoeken. Ook het leven en werk van de ‘narratieve beoefenaar’ wordt er door geraakt.

Eén van de redenen waarom narratieve perspectieven en praktijken me dierbaar geworden zijn, is dat gesprekken voor mij ook verrijkender geworden zijn. Je komt in contact met prachtige en soms ontroerende verhalen. Je ontdekt hoe levensreddend bepaalde mensen en levenswendingen kunnen zijn, en hoe ‘hoop’ weer tot leven kan komen. Je krijgt meer voeling met hoeveel beweging er soms gaande is in een leven, en nog veel meer. Een mevrouw sprak me eens over het ervaren van een ‘warme gloed’: dat is een goede omschrijving voor wat het narratieve kan brengen in het leven van alle gesprekspartners, ook in dat van de hulpverlener.

Een collega deelde in een e-mail enkele reflecties over effecten op haar leven:

“Rather it means that I am more the person I want to be.... I have to say that this training experience, most of all, has contributed to make me less available to be seduced by practices that go against what I believe. The more I learn about narrative, the more attuned I feel with ideas that are sooo important for me, and the more possibilities for doing work on this basis become available...." (Marcela Polanco)

Een andere collega schreef:

“For me, there has been something deeply affirming and acknowledging about being with you all, narrative colleagues who share such respect for the clients that come to consult with you.

I had felt very alone in my own organizational climate, where stumbling and bumbling is viewed as a symptom of ‘clinical incompetence’ and the more rigidly damming and definitive practitioners are about the clients they see, the more respect they reap. I would say one of the subtle but significant changes I have experienced would be a deeper sense of being okay about the tentative conclusions a client and I may arrive at during a session. Conclusions that are, all at once meaningful, fluid and functional. This year has reminded me that maps (whether they are derived from DSM diagnoses or externalizing conversations), are just maps and not actual territories.”